بوکان- پایگاه‌ اطلاح‌رسانی اصلاح

استاد قادر عبدالله زاده معروف به «قاله مه‌ڕه» از هنرمندان توانای کرد که در زمینه‌ی هنر فلوت‌زنی(شمشال) در این خطه از کشور فردی منحصر به فرد به شمار می‌آمد، روز پنجشنبه‌ 31/2/ 88 در حالیکه بعد از بستری شدن در بیمارستان بوکان به بخش سی سی یوی بیمارستان منتقل شده بود، چشم از جهان فرو بست.
نوازندگی قاله‌مه‌ڕه در زمینه شمشال برای هر قشر از جامعه کرد بسیار شناخته شده بود و آهنگ‌ها و نجواهای وی، همواره بسان موجی از احساسات وطن‌دوستی برای مردم کرد پذیرفته و دلنشین بود. از این روست که کمتر کسی را می‌توان نام برد که به آواز دلنشین قاله مه‌ڕه گوش جان نسپارد و یاد و ایام شیرین و تلخ گذشته را برای وی زنده و تداعی نکند. کاک قادر از خانواده‌ای فقیر و ندار متولد و از کودکی به کار کشاورزی و چوپانی پرداخته است و به گفته‌ی خود وی از کودکی با فلوت (شمشال) همدم بوده است و هر جا و هر شهر و هر کوهساری و برای هر کسی شمشال می‌نواخته است، چون مردم دوست و به هنری که داشته علاقه زیادی داشته است و مردم نیز بدان اهمیت می‌دادند و وی را مورد احترام قرار می‌دادند.
کاک قادر قبلا وصیت کرده بود که " بعد از مرگ من فلوتم را به موزه‌ی کردستان عراق منتقل کنید چون قدیمی و از نیاکانان کرد بر جای مانده و به دست من رسیده است و قدمت ان به ۱۵۰ سال قبل می‌رسد".
وی به دلیل تبحر در نوازندگی شمشال، در سطوح داخلی و خارجی جوایزی دریافت داشته است که برخی از آنها عبارتند از:
۱۹۹۳ جایزه آلمان به بهترین و اصولی‌ترین نوع نی نوازی به کاک قادر اما به دلیل فقر مالی نتوانست آن را دریافت نماید.
۲۰۰۲جایزه‌ی ویژه‌ی انفال در سلیمانیه (پیره‌مێرد)
۲۰۰۳جایزه‌ی مردم بوکان به کاک قادر
و جوایز دیگری از مردم کردستان ایران و عراق
قاله‌مه‌ڕه‌ درباره‌ی خود گفته است که: "اسم من قادر عبدالله زاده است. اهل روستای "کولیجه"، از توابع شهرستان "بوکان" هستم. 84 سالی سن دارم. "شیخ محمد"، شیخ منطقه بُرهان لقب " قاله‌مه‌ڕه‌" (قادر آرام) را به من داد. از 11 سالگی "شمشال" نواختم، و هرگز این ساز فلزی زرد رنگ را از خودم دور نکرده‌ام."
"شمشال" همان نی‌لبک فلزی است، که در سطح آن شش سوراخ وجود دارد و یکی از ساز‌های اصیل و قدیمی در منطقه "کردستان" است. شمشال، در شمار ساز‌های بادی فلزی برنجی قرار می‌گیرد و از لحاظ نوع صدا و وسعت در زمره‌ی ساز‌های بَم با طنین خاص خود است. این ساز از " مِسوار" که آلیاژی زرد رنگ است و از آن برای ساخت سماور‌های قدیمی زغالی استفاده می‌شده، ساخته می‌شود.
شیوه‌ی نوازندگی این ساز هم کاملاً تحت تاثیر وضعیت جغرافیایی منطقه‌ی «کردستان» است که طبیعتی کوهستانی و پستی- بلندی‌های بسیار دارد. نوع نوازندگی این ساز کاملاً پرشور و هیجان با صداهای قوی و ضعیف مکرر و تکرارهای متوالی است.
"قاله مه‌ڕه"، با قدی حدود 165 سانتی متر، دست‌های پینه بسته، مو‌های سفید، چهره‌ای آرام و صبور داشت. چهره‌ای که کمتر از سنش نشان می‌‌داد. او سازش را که بیش از 130 تا 140 سال قدمت دارد از یک "سید" خریده بود. سازی که روزها آن را زیر آستین لباس کردیش می‌گذاشت و شب‌ها آن را زیر بالشش.
پدر، پدربزرگ و برادران قاله مه‌ڕه هم از نوازندگان برجسته و مشهور شِمشال بوده‌اند؛ ولی در مورد خودش گفته است که هیچ‌کس استاد او نبوده و ساز زدن را به او یاد نداده است. قاله مه‌ڕه خدا را استاد خود می‌‌دانست. در مورد چگونگی شروع به نواختن شمشال گفته است که: "همه چیز از یک خواب شروع شد. فصل پاییز بود. بچه بودم، به‌ مهمانی یکی از فامیل‌هایم دعوت شده بودیم. برادرم و دو نفر دیگر از بستگانم شِمشال می‌‌زدند.
می‌‌خواستم شِمشال بزنم، ولی مثل آن‌ها نمی‌‌توانستم. آن‌ها هم مرا بیرون کردند و من هم گریه‌کنان به سمت یه خونه گِلی دویدم و تا اون جایی که ‌تونستم گریه کردم و همون جا خوابم برد. یک نفر اومد تو خوابم و بهم گفت: "عبدالقادر، عبدالقادر، پاشو، از بس گریه کردی حوصله خدا رو هم سر بردی، برو و شِمشال بزن." او ادامه می‌دهد: "وقتی از خواب بیدار شدم، شروع کردم به نواختن شِمشال. دیگه قادر دیروز نبودم و کسی حریف من نبود."
قاله مه‌ڕه، با آن که سواد خواندن و نوشتن نداشت ولی دریایی از موسیقی غنی کردستان را در سینه‌‌اش حفظ کرده بود. او، بیشتر آهنگ‌های ترانه‌هایش را خودش درست می‌‌کرد. داستان‌های عاشقانه و منظومه‌های حماسی کردستان خمیر مایه آهنگ‌های او بودند.
مقام یا ترانه، از انواع شیوه‌های موسیقی کردی است. مهم‌‌ترین ویژگی این آواز کردی، توجه به سوز درون و شکایت و زاری است و با موسیقی مقامی عرب، ایرانی و ترک تفاوت زیادی دارد.
قاله‌ مه‌ڕه‌ روز جمعه‌ ساعت 6 بعداز ظهر، طی مراسم باشکوهی با حضور هزاران نفر از مردم کردستان که‌ برای وداع همیشگی با هنرمند محبوبشان به‌ بوکان آمده‌ بودند، در جوار آرامگاه‌ هنرمند نامی کرد «حسن زیرک» در محل ناڵه‌شکێنه‌ی بوکان به‌ خاک سپرده‌ شد.
یادش گرامی و روحش شاد