اهالی شهر نودشە با تشکیل کمپین مردمی «پارێز» در اقدامی خودجوش شهر خود را قرنطینه کردند.
بنا به گزارش اصلاحوب مردم داوطلبانه به شاخه‌هایی دسته‌بندی شده و وظایف اداره‌ی امور قرنطینه را بین خود تقسیم نموده‌اند و با تجهیز پست‌های گندزدایی سیّار و ثابت در داخل و همچنین در ورودی شهر از ورود کرونا پیشگیری می‌کنند.
یکی از اعضای کمپین به اصلاحوب گفت: کمپین به تعداد اهالی نودشه چه آنانی که در نودشه ساکن‌اند و چه کسانی که مقیم دیگر شهرهای کشورند، عضو دارد که توسط تعدادی از همشهریان اداره می‌شود. وی افزود: «در این راستا هماهنگی و همراهی مسؤولان شهری بالاخص شهردار و کارکنان زحمتکش شهرداری ستودنی است.»
وی در پایان گفت: لیدرهای کمپین از همکاری صمیمانه‌ی همشهریانشان ابراز خرسندی می‌کنند و در کمال ادب و احترام از هموطنان عزیز عاجزانه خواهانند که از سفر به شهرشان خودداری کنند.
شایان ذکر است شهر نودشه در نقطه‌ی مرزی شهرستان پاوه واقع در استان کرمانشاه است. این شهر در ٢٦ اسفندماه ١٣٦٦بمباران شیمیایی شد. بهتر است برای آشنایی بیشتر با عمق فاجعه، مروری از زبان علی امینی کارشناس ارشد تاریخ بر آن داشته باشیم.
عملیات والفجر ١٠ و تصرّف برخی از مناطق کردستان عراق از جمله شهر حلبچه و روستاهای اطراف آن، در ٢٣ اسفند ١٣٦٦ و مستقر شدن نیروهای نظامی ایران در آن منطقه، منجر به آن شد که صدام تصمیم گیرد، در پاسخ به این شکست، اقدامی خصمانه و تلافی‌جویانه در برابر مردم منطقه و در واقع فجیع‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین گزینه، یعنی بمباران شیمیایی را انتخاب کند.
دو روز بعد یعنی در روز ٢٥ اسفند ١٣٦٦ در حالی که مردم حلبچه به استقبال بهار می‌رفتند، از آنجا که نوروز در میان کردها جایگاه خاصّی دارد و همه مردم با خانه تکانی و پوشیدن لباس نو به استقبال سال نو می‌روند، رئیس جمهور کشورشان (صدام) با گاز خردل، اعصاب و سیافوژن به استقبال سال نو آنها رفت و آنجا را بمباران شیمیایی کرد و آن جنایت و ژنوساید برای آنجا اتفاق افتاد و حلبچه را به عنوان هیروشیمای کردستان به دنیا معرفی کرد.
امّا در همسایگی حلبچه شهر نودشه یکی از شهرهای زیبا و توریستی اورامانات است که از لحاظ موقعیت جغرافیایی در محدوده استان کرمانشاه و در منتهی الیه شمال غربی این استان واقع شده است. در واقع حلبچه همسایه‌ی غربی شهر نودشه است، به طوری که در کوهستان‌های نودشه، خیابانها و خانه‌های حلبچه قابل رویت است. هنوز خبر بمباران شیمیایی حلبچه به نودشه نرسیده بود که در روز ٢٦ اسفند ١٣٦٦ رأس ساعت ١٠:١١ دقیقه صبح (یک روز بعد از بمباران شیمیایی حلبچه)، نودشه دچار یکی از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین حوادث تاریخ معاصر شد؛ یعنی ناگاه با شلیک چندین موشک (ساخت کشورهای منادی آزادی و دموکراسی) مواجه شد که متأسفانه بیش از ١٢٠ نفر از ساکنانش مظلومانه شهید و مجروح شدند.
براساس آمار کتاب «جنگ شیمیایی عراق و تجارب پزشکی آن» نوشته «دکتر عباس فروتن»، در این حمله، هشت بمب حاوی گاز خردل به نودشه اصابت شده است که حداقل ١٣ نفر در همان لحظات شهید و بیش از ١٠٠ نفر هم مصدوم شده‌اند.
مسئله‌ای دیگر در آن زمان که بسیار ناگوار بوده، این است که مردم نودشه تا دقایقی بعد از حمله شیمیایی نمی‌دانستند که مورد حمله شیمیایی قرار گرفته‌اند، تا به کمک مجروحان بشتابند، از این رو بسیاری شهید یا مجروح شدند و تنها پزشک حاضر در شهر نیز، روز بعد از حادثه، به دلیل جراحات وارده، در حین درمان ساکنان شهر، شهید شد.
این جنایت هولناک به دلیل همزمانی با ژنوساید حلبچه، چندان که شاید و باید مورد توجه رسانه‌ها واقع نشد و در سکوت رسانه‌های خبری (به هر دلیل) قرار گرفت، از این رو، بسیاری از هموطنان گرامی، کمترین اطلاعی از این جنایت کثیف نداشته و ندارند. در طول این ٢٧ سال تنها مستند و گزارش تصویری که در مورد اطلاع رسانی این جنایت تهیه شده، در سال ١٣٨٧ توسط انجمن «موست» ژاپن بوده است که هیئتی ژاپنی از اعضای این انجمن که از بازماندگان بمباران هیروشیما و ناکازاکی هستند با مصدومان و بازماندگان بمباران‌های شیمیایی شهر نودشه دیدار کردند و در این رابطه مستندی از مصدومان و وضعیت زندگی آنها، تهیه و در یکی از شبکه‌های تلویزیونی ژاپن پخش شد.
هر ساله به مناسبت‌های مختلف از تمام نقاط دنیا از همسایه نودشه یعنی حلبچه یا همان هیروشیمای کردستان که تبدیل به یکی از استانهای عراق شده است، دیدن و از مصدومان و بازماندگان آنجا دلجویی و خدماتی ویژه از طرف مؤسّسات بین‌المللی به خصوص کشور ژاپن برای شهروندان آنجا ارائه می‌شود، امّا بعد از ٣٢ سال از واقعه بمباران شیمیایی نودشه، هنوز خیلی از مردمان شهرهای نزدیک و اطراف نودشه و... از این واقعه هولناک خبر ندارند و تعداد زیادی از شهروندان از اثرات آن گازها در رنج هستند، ولی صدای سرفه‌های آنها شنیده نمی‌شود،درخواست‌ها و مطالبات مردم از مسؤلان در این زمینه و حوزه‌ای دیگر زیاد است،ولی اگر ٣٢ سال پیش جوانان نودشه به دست رژیم جنایتکار عراق مسموم به گاز شیمیایی شدند، امروزه جوانان تحصیل‌کرده‌ی این شهر به خاطر بیکاری، نبود امکانات کافی تفریحی و ورزشی و دیگر عوامل، مسموم به موادّ مخدّر می‌شوند، یکی از خواسته‌های اصلی مردم از مسؤولان این است که برای حلّ این مشکل بزرگ تدابیر لازم اندیشیده شود.
نظرات