زنان پاوهای با برگزاری مراسمی در روز پنج شنبه20 بهمن1390 با پیامبر عزیز(ص) و امهاتالمؤمنین (رض) تجدید عهدی نو، نمودند.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاعرسانی اصلاح، کُردهای مسلمان کُردستان، دگربار با مولودیخوانی خود در روز پنجشنبه20 بهمن1390 برابر با 16 ربیعالأول 1433 در ماه میلاد پیامبر (ص) نشان دادند که قلبهایشان در همهی ایام به یاد آن اسوهی حسنه، رسول رحمت و مهربانی میتپد. البته این بار خواهران با همّت والای خود ثابت کردند که زنان کُرد همچنان ادامهدهندهی راه آن منجی رحمت و مهربانی (ص) و امهاتالمؤمنین (رض) هستند.
سخنران نخست این مراسم پرفیض، خواهر «مهین مستوفی» دربارهی اسراء و معراج پیامبر سخنانی ایراد نمود و گفت: «به راستی همراه هر سختیای آسانی است؛ ان مع العسر یسراً. در آن سال که پیامبر (ص) در غم از دست دادن دو یار مهربانش بود، خدای بزرگ با این هدیهی بینظیر دل و روانش را شاد نمود.» وی ادامه داد: «یکی از صفات مؤمن، ایمان به غیب است که در این مسأله، این موضوع برای ما بهتر تبیین میشود.»
سخنران دیگر این مراسم، خواهر «طلا نوری»، در مورد زندگانی همسر مهربان و فداکار پیامبر ام المؤمنین خدیجه (رض) سخن گفت و تأکید کرد که تنها اُسوهی زنان کُرد، امهاتالمؤمنین (رض) هستند و بس.
در ابتدای این مراسم یکی از خواهران با تلاوتی از آیات سورهی مبارکهی حشر، اعتقادات توحیدی خواهران را دوباره در دلهایشان احیا نمود.
سپس یکی از خواهران شاعر دیار هورامان، اشعاری در وصف پیامبر (رض) و لزوم پیروی از ایشان قرائت نمود.
در فواصل بین سخنرانیها، گروه سرود خواهران «محبّان رسول الله» با سرودهای خود بیشتر به روح و روان حضار صفا میدادند.
ختم جلسه با دعاهای خواهر «سهیلا امینی» بود تا با دعاهای دلنشین خود دلها را با استعانت از الله (ج) به خدا نزدیکتر و چشمان را با قطرات اشک، بیشتر جلا بخشد.
نظرات
عوسمان ههورامی
22 بهمن 1390 - 04:30دهس وهشی ماچو به گردو ئا واله بهریزا که ئهرهنیشتهی چینهشا نیانۆ- خوا تهوفیقی زیاتهرتا بد"ۆ که گرجار ویتا ههرمانه دینیهکا بهردێ ڕاوه قهرار نیا پهی گر ههرمانیوه پیاتا چهنی بۆ ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم
از سردشت
22 بهمن 1390 - 06:08این خبر در صفحه ی زنان اصلاح وب نیز درج می شد بهتر بود
بدوننام
27 بهمن 1390 - 07:01سلام خزمه تو برای به ریزی ما.فرمایشه کی تا راسه نه .ولی په ی پیشره فتی فره ته ری لازمه ن اول براکی مان شرایط مان په ی فراهم که ران چون جه لحاظی اجتماعی وه فره ئه ذیه تی مه ویمی.