اگرچه مخاطبان اصلی این یادداشت کوتاه، اعضای جماعت دعوت و اصلاح‌اند و بیش از هر چیز کارکردی درون‌جماعتی دارد، اما انتشار آن برای عموم جامعه نیز خالی از لطف نخواهد بود.
پس از برگزاری موفق کنگره ششم جماعت در آبان‌ماه سال گذشته، دو تن از اعضای شورای مرکزی دوره‌ی قبل، با کوله‌باری از تجربه و سابقه‌ی حضور در چندین دوره‌ی شورا و پذیرش مسئولیت‌های متنوع در سطوح بالای جماعت، رهسپار دیار خود شدند؛ تا دور از بار مسئولیت‌های تشکیلاتی، اندکی درنگ کنند، به خلوت خویش بازگردند، و تجربیات ارزشمندشان را با اهل دعوت به اشتراک گذارند. ایشان با آبیاری و پاسداری از دستاوردهای سالیان گذشته، چون باغبانی کارآزموده، درخت پربار دعوت دینی را تنومندتر سازند تا آحاد جامعه در سایه‌سار آن بیارامند و از برکاتش بهره‌مند شوند.
اما یاران دعوت، چنین آسایشی را از ایشان دریغ داشتند و بار دیگر کوله‌بار مسئولیت را بر دوششان نهادند. این بزرگواران نیز، این دعوت را به حق دانستند، بدان لبیک گفتند و با پذیرش مسئولیت، با کردار خود نشان دادند که به آنچه سال‌ها دیگران را بدان می‌خواندند، خود نیز پایبندند؛ منافع جمع را بر منافع فردی ترجیح می‌دهند و بدان باور دارند. بی‌شک، چراغ راه آنان در این مسیر، همان تجربیات گران‌بهایی است که نه‌تنها اهل جماعت، بلکه آحاد جامعه نیز از آن منتفع خواهند شد.
چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز
بر شکوه سفر آخرتم افزودند
آری، همراهان ایمانی! پذیرش مسئولیت هیئت اجرایی دو شهرستان ارومیه و روانسر از سوی ماموستا حسین تیباش و کاک جلیل بهرامی‌نیا، بار دیگر ثابت کرد که جملگی راهی درست را در مدرسه‌ی جماعت دعوت و اصلاح برگزیده‌ایم. به تعبیری که عنوان این یادداشت نیز برگرفته از آن است: راه را درست پیموده‌ایم.
بارالها! تو را می‌ستاییم که بر ما منّت نهادی و نعمت ایمان را بر ما ارزانی داشتی. تو را سپاس می‌گوییم که در این برهه از عمر، چنین بزرگانی را در کنارمان قرار دادی؛ آنان که بال تواضع را بی‌منت گسترانیده‌اند، با وسعت دید و عمق نگاه خویش، راه‌های بندگی صادقانه را در عمل نشان داده‌اند و خودبزرگ‌بینی و برتری‌طلبی را در زندگی خویش مدفون ساخته‌اند.
پذیرش مسئولیت از سوی این دو بزرگوار، درسی طلایی برای ماست: اینکه شخصیت‌های برجسته‌ی تاریخ، در مسیر تحقق اهداف والا، پرتلاش، نستوه، قابل اعتماد و به‌دور از ریا، تظاهر و بزرگ‌نمایی‌اند. آنان اهل نسخه‌پیچی برای دیگران نیستند، بلکه خود پیش از همه عامل به گفته‌های خویش‌اند.
سخن پایانی این یادداشت، یادآوری و تذکری است برای همه‌ی اعضای محترم جماعت دعوت و اصلاح؛ اینکه باید همواره صفات والای تواضع و فروتنی را سرلوحه‌ی زندگی خود قرار دهند و در هر لحظه، آیه‌ی شریفه‌ی زیر را نصب‌العین خویش سازند:
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَخْبَتُوا إِلَى رَبِّهِمْ أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ
بی‌گمان کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند و به پروردگار خویش خشوع ورزیده‌اند، آنان بهشتیان‌اند و در آنجا جاودانه خواهند بود.
(هود، آیه‌ی ۲۳)
بدانیم که «أخبتوا إلى ربهم»؛ یعنی «با اطمینان به وعده‌ی خدا آرام گرفته و در برابر او خشوع ورزیده‌اند»، همان گمشده‌ی روزگار ماست؛ گوهری که باید در جان خویش پرورانده و در مسیر دعوت، آن را محور رفتار و اندیشه‌ی خویش سازیم.
نظرات