الحمدلله و کفی و سلام علی عباده الذین اصطفی و بعد بسم الله الرحمن الرحیم. 

گام نهادن در وادی مقدس و فرخنده‌ی دعوت بندگان به به سوی خداوند یگانه و سبحان چنان اقدام زیبا و حرکت مهمی به شمار می‌آید که قرآن کریم از آن به عنوان راه نورانی سرور کاینات و فخر موجودات حضرت محمد مصطفی(ص) یاد فرموده است. 

حضرت حق سبحانه و تعالی می‌فرماید: «قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ» (یوسف/108) 

بگو این راه من است که با آگاهی و بصیرت به سوی خداوند دعوت می‌دهم و پیروانم نیز اینگونه هستند و خداوند پاک و منزه است و من از زمره‌یمشرکان نیستم.

همچنین حق تعالی شانه در کلام گهربار و آسمانی خود، قرآن کریم بر سر امت اسلامی تاج زرین و گرانبهای خیر امت(بهترین امت) نهاده و آن را بر سایر امم گیتی برتری و رجحان ارزانی فرموده است زیرا این امت در راستای جامه عمل پوشاندن به رسالت خطیر و مسئولیت مهم امر به معروف و نهی از منکر قیام نموده است.

خدای عزوجل می‌فرماید:

«كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ» (آل عمران/110)

شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدید آمده‌اید، امر به معروف و نهی از منکر می‌نمایید و به خداوند ایمان دارید.

قرآن کریم درباره‌ی کسی که پرچم مقدس و زیبای دعوت را به اهتزاز درآورده است می‌فرماید:

«وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ» (فصلت/33)

و چه کسی در گفتار بهتر از کسی است که به سوی خداوند دعوت داد و کار شایسته به جا آورد و گفت من از مسلمانان هستم.

تاریخ گواه است که امت اسلامی تا آن هنگام بر قله رفیع و بلند سیادت و اقتدار قرار داشت که به دامان زیبای دعوت الی الله سخت چنگ زده بود و نمونه بارز آن مجد و شکوه بی‌نظیر مسلمین در عصر طلایی خلافت راشده است. از آن هنگام که امت اسلام ریسمان دعوت را رها نمود سقوط آن آغاز گردید و نیزه‌ی انحطاط به سختی در سینه آن فرو رفت.

قرآن کریم در آیات گوناگون مسلمانان را به سوی انجام دادن مسئولیت دعوت فرا خوانده است، به گونه‌ای که برای کسانی که از انجام دادن وظیفه دعوت شانه خالی کرده‌اند عذر و بهانه‌ای قرار نداده است.

حق سبحانه و تعالی می‌فرماید:

«وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ» (توبه/71)

مردان و زنان مومن دوست یکدیگرند،امر به معروف می‌کنند و نهی از منکر می‌نمایند.

همچنین حق تعالی شانه در جایی از قرآن کریم بر وجود گروه و جماعتی در مسلمین تأکید فرموده که در راستای دعوت و امر به معروف و نهی از منکر قیام نموده باشد. چنانچه می‌خوانیم:

«وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»(آل عمران/104)

باید در میان شما گروهی باشند که به سوی خیر دعوت بدهند و امر به معروف نمایند و نهی از منکر کنند و این گروه همان رستگاران می‌باشند.

از سوی دیگر قرآن مجید امر به معروف و نهی از منکر را یکی از عمده‌ترین ویژگی‌های یک جامعه اسلامی مترقی و پیشرو معرفی نموده است.

حق سبحانه و تعالی می‌فرماید:

«لَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ» (حج/41)

اگر در زمین به آنها قدرت دهیم، نماز برپا می‌دارند و زکات می‌دهند و امر به معروف و نهی از منکر می‌نمایند و سرانجام کارها از آن خداوند است.

در برهه کنونی از زمانی که شمشیر شوم اباحیگری و فساد فرق امت اسلامی را به شدت شکافته است و مسلمین در آتش خطرناک معاصی و منکرات به سختی می‌سوزند و زیر پانهادن دستورات قرآن کریم و اسلام عزیز در جوامع مسلمان به اوج خود رسیده است گام نهادن در مسیر دعوت اسلامی از اوجب واجبات محسوب می‌گردد.

از سویی دیگر جهت برون رفت مسلمین از بن بست‌هایی که در دنیای معاصر با آن دست به گریبان هستند و برای رهایی از ستم دشمنان خدای ذوالجلال، صلیبیون وحشی و صهیونیست‌های جنایتکار راهی جز قرار گرفتن در آغوش مقدس اسلام و زنده کردن دعوت اسلامی باقی نمانده است.

همانا که اجتناب ورزیدن از اقامه فریضه دعوت پیامدهای وخیمی برای امت اسلام خواهد داشت.

از منظر قرآن کریم، ترک امر به معروف و نهی از منکر منجر به نزول لعن و نفرین می‌شود. حق جل و علاء می‌فرماید:

«لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (78) كَانُوا لَا يَتَنَاهَوْنَ عَنْ مُنْكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (79)» (مائده/78و79)

کافران بنی اسراییل بر زبان داود و عیسی پسر مریم مورد لعن و نفرین واقع شدند. این بدان سبب بود که مرتکب سرکشی شده بودند و پیوسته از حد می‌گذشتند و آنان یکدیگر را از عمل زشت و منکری که انجام می‌دادند باز نمی‌داشتند،بد چیزی بود آنچه که انجام می‌دادند.