- به پاس صبر و استقامت در "عبادت و بندگی" و استمرار "تلاوت".
- به پاس تعبیرات عظیم و رسایش از کلمات "قرآن".
- به پاس روح امیدی که به تنهایی در کالبد بی‌رمق شاگردانش دمید.
- به پاس زحماتی که برایم کشیدند.

این کتابچه را به استادان "لفظ و معنی"‌ام تقدیم می‌کنم.

روانسر- تیرماه 1386 هـ.ش
اسعد نادری

پیشگفتار

«الحمدلله ربّ العالمین و الصلاة والسلام الأکملان الأتمان علی سید المرسلین و علی آله و صحبه اجمعین »
زیستن در پرتو قرآن نعمتی است که خداوند به هر کسی که بخواهد می‌بخشد و عمر او را پربرکت می‌گرداند زیرا قرآن را فضائلی والا و فراوان است که به مهم‌ترین آنها اشاره می‌کنیم.

1- قرآن شفاست: بیماری انسان‌ها یا معنوی مربوط به دل است یا حسی مربوط به این تن آب وگل است که شفای هر دو در قرآن مذکور است.

و اما آنچه مربوط به دل است بر دو نوع است:

أ - بیماری شک و تردید.
ب – بیماری شهوت و گمراهی.

این بیماری‌ها را جز با کلام الهی که بر پیامبر عظیم‌الشأن اسلام (صلی الله علیه و آله‌و سلم) نازل شده نمی‌توان مداوا کرد. در حالیکه بیماری‌های بدنی را با اسبابی همچون پزشک معالج و داروهایی که تجویز می‌کند، می‌توان مداوا کرد. به شرطی که با توکل بر خدا و پناه بردن به وی دعا، توبه، استغفار و صدقه و... همراه باشد و چه بسیار بیماری‌هایی که با همین داروهای قلبی و روحانی مداوا گشته است و مصادیقی از: «ونُنَزِّلُ مِنَ القُرآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَ رَحمَهٌ لِّلمُؤمِنِینَ » گشته‌اند؟!

2- قرآن دوای درد دل‌های بیماراست و خوشبختی و کرامت و عزت را در پرتو بینشی حق و منشی پاک به انسان می‌بخشد. و او را از بیماری گناه و نافرمانی در اجتماع مصون و محفوظ می‌دارد.

3- قرآن به راستی،