مربّی و مدرّس کارگاه دلیر عبّاسی، کارشناسی ارشد فلسفه‌ی اخلاق، با توجّه به دیدگاه‌های صاحبنظران معاصر، به تشریح «نبایدها و بایدها»ی تربیت غیر مستقیم پرداخت و به نکته‌ی مهمی در تاریخ تربیت، یعنی تٲکید بیشتر بر «بایدها» و فراموش‌شدن «نبایدها»ی تربیتی از نظر صاحبنظران تربیتی و اهل اندیشه و قلم، و اهداف تربیتی از نظر اندیشمندان غربی و قرآن و سنت، اشاره کرد.
در ادامه‌ی کارگاه آموزشی، ده مورد مهمّ نبایدها تربیتی را ازجمله: مکانیکی تلقّی کردن، محصول پنداشتن، تزئینی کردن متربّی با اندوخته‌ها و اعمال اهداف از پیش تعیین‌شده، اکتسابی فرض کردن علم و انتقال دادن داده‌ها، بار آوردن و عادت دادن متربی، دخالت کردن نه نظارت و هدایت کردن، نصیحت و در نهایت پاسخ به نیازهای متربی به جای ایجاد نیاز و تحریک فکر و اندیشه‌ی وی، با ذکر مثال‌های ملموس و شنیدنی برای حاضران توضیح و تفسیر و در پایان سخن لُبّ کلام تربیت را در شعر معروف مولانا برداشت و خلاصه نمود.
«آب کم جوتشنگی آور به دست/ تا بجوشد آبت از بالا و پست» یعنی اینکه: با گفتن، نصیحت کردن، انبار اطلاعات در ذهن خود و متربّی، فهماندن  و... مانع خودشکوفایی و رشد استعدادها و بالندگی و تعالی روح متربیان می‌شویم و اصولاً  نسل جدید(z) با چنین روش‌های سنّتی و کلیشه‌ای که تاکنون در نظام آموزشی بعضی از کشور ها و تشکّل‌های ملّی و مذهبی به کار گرفته‌شده کاملاً ناسازگار و آن را به چالش جدّی کشیده تا ما به بازخوانی خود و اهداف و روش‌های نوین تربیتی بپردازیم.