اسلام هراسی در دنیای غرب ـ به خصوص در چند دهه‌ی اخیر ـ واقعیتی انکار ناپذیر است. در نوشته‌ها، سخنرانی‌ها، فیلم‌ها و... غالباً مسلمانان را افرادی بی‌فرهنگ، بی‌منطق، غیر متمدن، بنیادگرا، خشونت طلب، تروریست و غربی‌ها را افرادی با فرهنگ، منطقی، مهربان، انسان دوست و حامی حقوق بشر معرفی می‌کنند؛ و این صفات را به تمامی مسلمانان تعمیم می‌دهند؛ تعمیمی که در مورد هیچ گروه فکری، مذهبی و دینی دیگری به کار نمی‌برند.
به شیوه‌ای غیر مستقیم، دینی حقیر و پست از اسلام و چهره‌ای خشن و کینه توزانه از مسلمانان را به نسبت غرب و غربی‌ها نشان می‌دهند. مسلمانان را خطری برای جهان و خود را فرشته‌ی نجات بشریت معرفی می‌کنند.
ادوارد سعید در این باره می‌نویسد: «... به کتابهای درسی تاریخی مدارس ابتدایی، سریالهای تلویزیونی... کاریکاتورهای خنده‌دار، فیلم‌ها و کارتون‌ها نگاه کنید... در این‌ها شمایلی که از اسلام عرضه می‌شود یکدست است و همه جا تصویرهای مسلمانان فعلی به عنوان نفت فروش، تروریست و اخیراً غوغاسارالان خون است، به عنوان نمونه... یکی از آن‌ها فیلم دروغهای راست می‌باشد. هدف اصلی این فیلم این است که مسلمانان و اعراب را با صفاتی شیطانی و غیرانسانی نشان دهد و روشن است که عاقبت به نحوی که شایسته‌ی آنان است، به دست قهرمان آمریکایی لت و پارشوند...»
می‌توان مردم غرب (غیر مسلمانانش) را با توجه به موضعگیری‌هایشان نسبت به اسلام و مسلمانان در یک تقسیم بندی کلی به سه دسته تقسیم کرد:
الف ـ گروهی اندک که حاقد و کینه توزند و آگاهانه و برنامه ریزی شده علیه آن‌ها تبلیغ می‌کنند.
ب ـ گروه بسیار بزرگی که ناآگاه‌اند و اگر اندک شناختی هم داشته باشند، شناختی است مشوش و دور از حقیقت یا خلاف آن. زیرا برخی از متفکران و اندیشمندان غربی که درباره‌ی اسلام سخنرانی کرده یا مطلب می‌نویسند، آن را آنگونه که خود می‌خواهند، نه آنگونه که هست، معرفی می‌کنند. عامه‌ی مردم نیز گفته‌هایشان را پذیرفته و عین حقیقت می‌پندارند؛ و در نتیجه علیه اسلام و پیامبر(ص) موضعگیری کرده و می‌کنند. به عنوان مثال «ژویبر دونوژان مورخ.. مسیحی حکایت می‌کند که: وفات پیامبر اسلام از شدت مستی صورت گرفت و خوک‌ها پیکر او را خوردند! از همین رو آشامیدن شراب و خوردن گوشت خوک در اسلام تحریم شد.»
گروه دیگری که اعمال و رفتار مسلمانان و عقب افتادگی ممالک اسلامی را دیده و اسلام و در راس آن پیامبر(ص) را عامل آن می‌دانند.
متاسفانه وضعیت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اکثر کشورهای اسلامی و همچنین گفتار و رفتار اقلیتی از مسلمانان ـ گروههای افراطی و تندرو ـ نیز به اسلام هراسی کمک شایانی کرده و خواهد کرد.
فساد اخلاقی (دروغ، تهمت، رشوه، رانت خواری، دزدی، بی‌بند وباری و...)، فساد اقتصادی (فقر، بیکاری، تورم، فاصله‌ی طبقاتی و...) و فساد سیاسی (استبداد و دیکتاتوری، فقدان امنیت، سانسور شدید، نبود آزادی بیان، فضای بسته سیاسی، برخورد خشن و غیر انسانی با منتقدان و معترضان ـ چه رسد به مخالفان ـ، زندانی کردن و آزارهای جسمی و حتی جنسی و شکنجه کش کردن آنان و...) واقعیتی غیر قابل انکار می‌باشد.
البته لازم به یادآوری است که در غرب برخی از نویسندگان و دانشمندان نیز وجود دارند، که درباره‌ی اسلام و پیامبر (ص) منصفانه، محققانه و به دور از تعصب نوشته یا می‌نویسند.
تازه‌ترین فعالیت در راستای اسلام هراسی، نمایش فیلم موهن به پیامبر رحمت (ص) می‌باشد که موجی از اندوه، خشم و اعتراض را در کشورهای اسلامی به دنبال داشت که متأسفانه در مواردی با خشونت، خونریزی و کشتار همراه بود.
اندوه، خشم و اعتراض نسبت به چنین افترا و توهینهایی از سوی مسلمانان، که از صمیم قلب به پیامبرشان (ص) مهر و محبت می‌ورزند، امری کاملاً طبیعی می‌باشد. اما متاسفانه در موارد نادری بروز این اندوه و خشم و اعتراض‌ها با خشونت و تندرویهایی همراه بود؛ که دل مسلمانان دردمند را آزرده نمود. تندرویهایی چون شکستن شیشه‌ها و وسایل، آتش زدن اموال و اماکن، زیان و ضررهای جسمی به افراد و حتی کشته شدن تعدادی از مسلمانان؛ و حمله به نمایندگی‌ها و سفارت‌ها و کشته شدن سفیر آمریکا و دو نفر از همراهانش در لیبی.
اینگونه رفتار‌ها نه تنها فایده‌ای در بر ندارد، بلکه با آموزه‌های اسلامی‌ای همچون رحمت و مهرورزی، نرمش، پایبندی به پیمان‌ها و معاهدات، حفظ جان و اموال همپیمانان و... در تضاد می‌باشد؛ و مهر تأییدی است بر آنچه علیه اسلام گفته می‌شود. شاید یکی از اهداف طراحان و سازندگان چنین فیلمی، برافروختن عواطف و احساسات مسلمانان و ایجاد واکنش‌ها و عکس‌العملهای افراطی از سوی مسلمانان باشد؛ تا با نمایش و بازتاب رسانه‌ای آن صدق گفته‌های خود را اثبات نمایند.
حتی بعید نیست که عده‌ای با این کار یا با برپایی تظاهرات و واکنشهای افراطی، خواهان منحرف کردن دیدگاه‌ها و اذهان عمومی از مسائل حساس و مهمی چون فلسطین و سوریه و... باشند.
به نظر می‌رسد چنین اعتراض‌ها و رفتارهای تندروانه‌ای، نتیجه‌ی عکس داشته و آب به آسیاب مروجان اسلام فوبیا ریختن، می‌باشد.
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که: موضعگیری ما در چنین مواقعی چگونه باشد؟
این اولین باری نیست به پیامبر دلسوز و خیرخواه بشریت توهین می‌شود. مگر در دوران دعوت مبارکش بار‌ها شاهد انواع استهزا، افترا، تهمت و توهین نبود؟ مگر هم اکنون نیز در برخی از کشورهای اسلامی و کانالهای تلویزیونی و شبکه‌های ماهواره‌ای، شاهد توهین و افترا به پیامبر (ص) و خانواده و یارانش نیستیم؟
قرآن این موارد و شبهات را بیان می‌کند؛ اما به جای توصیه به قتل یا آزار و اذیت و حتی مقابله به مثل، با منطق و استدلال به آن‌ها پاسخ گفته ـ مقابله‌ی فرهنگی ـ و از پیامبر (ص) دفاع می‌کند؛ و پیامبر (ص) و یارانش را به صبر و بردباری توصیه می‌کند و سزای آنان را به روز قیامت موکول می‌نماید.
بنابراین در رابطه با این فیلم موهن و موارد مشابه دیگر ذکر موارد و توصیه‌های ذیل را ضروری می‌دانم:
۱ـ با چنین افتراها و توهینهایی، شخصیت و پیام پیامبر رحمت (ص) لکه دار نخواهد شد؛ گذشت هزار و چهارصد و اندی سال و افزایش روز به روز شیفتگان و محبان پیامبر (ص) و تعداد مسلمانان، صدق این ادعا را ثابت کرده است.
۲ـ توهین به مقدسات و رموز دینی و مذهبی از جانب هر شخص یا گروهی و به هر بهانه‌ای، محکوم می‌باشد. این به معنای بستن باب میمون و مبارک آزادی و نقد ـ نقدی مستدل و عالمانه و بری از هر گونه افترا، تهمت و توهین ـ نمی‌باشد. آزادی به معنای آزادی در بیان افترا، توهین، تهمت، ناسزاگویی و بازی با حیثیت و آبروی اشخاص و.. نیست؛ بلکه دارای محدوده‌ای معین و مشخص می‌باشد. حتی در غرب که این همه سنگ آزادی را به سینه می‌زند، برایش محدوده و خطوط قرمزی قائل‌اند. یکی از آن‌ها مساله‌ی یهود و هولوکاست می‌باشد، که هرگونه نوشته یا سخنی علیه آن ـ حتی مستند و بدور از توهین ـ جرم محسوب می‌شود! که نمونه‌ی بارزش دادگاهی و زندانی کردن مرحوم روژه گارودی بود.
در زمینه‌ی رفع اینگونه توهین‌ها می‌توان از طریق مجاری دیپلماتیک و مجامع و سازمانهای بین المللی ممنوع شدن، توهین به مقدسات و رموز دینی و مذهبی را مطرح کرد.
۳ـ واکنش‌ها و اعتراضهای وسیع مدیریت نشده، غیر حکیمانه و افراطی مسلمانان در ممالک اسلامی نسبت به بی‌احترامی، توهین و هتاکی‌های عده‌ای قلیل ـ حساب دولت‌هایشان از آن‌ها جداست ـ به مقدسات و رموز اسلامی، شاید بیش از آنکه باعث منزوی شدن و منع گسترش و انتشار چنین اعمال و صحنه‌ها یا تکرار آن‌ها شود، سبب مشهور شدن فاعلان و انتشار وسیع آن‌ها خواهد شد.
۴ـ شناساندن و معرفی پیامبر رحمت (ص) و پیامش، به شیوه‌ای حکیمانه و با زبانی عصری، از طریق نشر کتب و مقالات، نمایش فیلم، تئا‌تر، cd و...
۵ـ به جای عکس العمل که در اکثر موارد ناشی از احساسات و عواطف بی‌برنامه، بی‌هدف و غیر قابل کنترل می‌باشد، باید با حکمت، برنامه و هدفمندی عمل کرد. بهترین و کارا‌ترین عمل، متخلق شدن به اخلاق والای پیامبر (ص) در زمینه‌های مختلف فردی، خانوادگی و اجتماعی می‌باشد.
نظرات
بدونشرام
24 مهر 1391 - 08:00کاک حیدر ممنون همیشه قلمتان اینچنین بنویسد