بندە شخصا به وجود جماعتی معتدل و میانە مانند جماعت دعوت و اصلاح افتخار می‌کنم. جماعتی که بدون کمترین مدعایی صدای اعتدال، میانەروی، همزیستی مسالمت‌آمیز و سمبل دگرپذیری و تعامل حکیمانە با همەی بافت‌ها و ساختارهای اجتماعی ایرانی اعم از شیعە و سنی و دولتی و غیردولتی است. یک زمانی در جنوب ایران، علمای دینی ما با وجود مدارس و مجتمع‌های دینی خود را بی‌نیاز از جماعت‌ و گروەهای دینی می‌دانستند و چنین احساس می‌کردند کا با وجود نهادهای دینی مانند مدارس دیگر نیازی بە وجود جماعت‌های دینی برای اهل سنت ایران نیست؛ اما وجود جماعت و کارکردهای مثبت آن در سایر مناطق و ارائەی خدمات تربیتی و آموزشی و دعوت و فراخوان عمومی برای رشد و تزکی افراد در جای جای این مناطق در چهار سوی ایران بزرگ، حاکی از آن است که اسلام در قالب جماعت و جمع قابلیت اجرا شدن دارد و در غیاب امت، باید جماعت‌ها و گروەهای دینی تکلیف اساسی تربیت مسلمانان و تزکیە و عبادت و استخلاف را عهدەدار باشند؛ بە شرط اینکه در راستای دگرپذیری و پذیرش تعدد و تکثر در مدارس تربیتی(جماعت‌های دینی) مشغول انجام وظیفەی خود باشند و اثبات خود را در نفی دیگران نبینند. اینقدر کار برای همەی گروەها و شخصیت‌های مستقل اسلامی وجود دارد که با وجود فعالیت همە، جا بر هیچکس تنگ نمی‌شود. بە گمان بندە، علمای اعلام دینی باید سعی نمایند در راستای تربیت و تعلیم علما و میراثداران نبوی- مبلغان و داعیان اسلام- تلاش کنند و جماعات دینی هم در همەی جوانب با تربیتی متوازن فردی، سعی در تغییر فرهنگ یعنی تغییر باورها، اعتقادات و خواست‌های فرد با توجە به کتاب و سنت نبوی با لحاظ دادەهای بشری و مقتضیات زمانە داشتە باشند. وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ ۖ وَسَتُرَدُّونَ إِلَىٰ عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ